Traditiegetrouw hielden we een herdenking van onze overledenen, ter gelegenheid van de Vlaams Nationale feestdag. Hierbij de tekst van de toespraken.
Gino De Bock
Op 2 januari van
dit jaar overleed voormalig gemeenteraadslid Gino De Bock na een jarenlange
ziekte. Gino was van huis uit Vlaams nationalist en hij was in die overtuiging
nog gegroeid als lid van het VNJ, het Vlaams Nationaal Jeugdverbond. Gino was
trouw aan zijn idealen en als je een probleem had kon je op hem rekenen. Dat
bleek toen het bestuur van de lokale Vlaams Nationale partij uiteenviel nadat
de toenmalige voorzitter overliep omdat hij een postje dacht te kunnen bemachtigen
als schepen. Gino was direct bereid om de mee de schouders te zetten onder het
nieuwe bestuur. Hij bleef actief in het bestuur en de gemeenteraad tot zijn
ziekte het hem belette.
Dr. Geert De Rijcker
Dr. Geert De Rijcker was zeer radicaal Vlaams Nationalist.
Als studentenleider en preses van het KVHV, werd hij buitengesmeten uit de
Leuvense universiteit omwille van zijn Vlaams radicalisme. Daarna studeerde hij
in aan de Gentse universiteit waar hij preses werd van het AVHV, het Algemeen
Vlaams Hoogstudenten Verbond, dat door zijn invloed radicaliseerde. Hij inspireerde
de boycot van de Nederlandstalige afdeling van de NOLF universiteit. De NOLF
universiteit was een compromis tussen Nederlandstaligen en Franstaligen,
genoemd naar de toenmalige minister Pierre Nolf.
Na zijn studies verhuisde Geert De Rijcker, mede op
aandringen van zijn schoonbroer, Victor Leemans, van Blankenberge naar Stekene,
waar hij zich als huisarts vestigde.
In 1932 werd hij verkozen in de gemeenteraad als
lijsttrekker van de lijst “Nationalisten”. In 1938 behaalde hij 2 zetels met de
lijst “Katholieke Vlaams Nationalisten”.
In 1935 werd hij arrondissementsleider van het VNV en voerde
een radicaal Vlaamse politiek.
In 1940 sloeg het noodlot toe. Hij werd ziek en overleed.
Ivo De Cock
Mijn vader, Ivo De Cock, was zeer getekend door de
gebeurtenissen na de tweede wereldoorlog die hij van dichtbij heeft meegemaakt
als zijn vader door het gepeupel werd opgepakt en de inboedel thuis werd
vernield. Mijn vader hield er een sterk rechtvaardigheidsgevoel aan over. Hij
kon geen onrecht verdragen. Als boerenzoon stond mijn vader mee aan de wieg van
het ABS, het algemeen boerensyndicaat omdat de Boerenbond onvoldoende voor de
boeren opkwam. Hij engageerde zich ook politiek, eerst in Volksunie, maar toen
deze een te linkse koers voer, richtte hij samen met Fons Dhollander de lokale
afdeling op van het Vlaams Blok.
Het Vrije Westen was naar zijn mening de ideale samenlevingsvorm,
als tegengewicht tegen het communisme. Dit “Vrije Westen” staat vandaag sterk
onder druk. De weldenkende politiek, hierin gesteund door alle gesubsidieerde
media, zijn bezig met een politiek van uitsluiting en monddood maken. CO2, een
levensnoodzakelijk gas wordt als grote schuldige aangewezen. De economie wordt
gewurgd door zeer dure energie en CO2 taksen. Wie daar vragen bij stelt wordt
“gecanceld”. Monddood gemaakt, als je al niet uw job kwijt geraakt. Er wordt
verwezen naar de “Wetenschap”. Anderen zijn “wetenschapsontkenners”. Maar hoe
komt dat? Wetenschappers hebben de keuze: meedoen en rijkelijk subsidies
binnenrijven of kritiek uiten en aan de deur gezet worden.
Intussen blijven de immigratie deuren wijd open staan. Dat
is humaan. Wie daartegen is, is Inhumaan. Of onmenselijk. Die mogen dus ook
zonder probleem gediscrimineerd worden.
Vandaag heerst een tirannie van uitsluiting en monddood
maken. De Vlaming heeft het wel gehad, maar Vlaanderen krijgt niet wat het wil.
Vlaanderen stemt rechts, maar krijgt links. Eén partij is daarvoor
verantwoordelijk. De nieuwe Tjeven.
Het ideaal van mijn vader, “het vrije Westen”, bestaat (bijna) niet meer.
Fons Dhollander
Fons heeft gedurende vele jaren zijn stempel gedrukt op de
politiek in Stekene. Eén van zijn stokpaardjes waren prestigeprojecten. Het was
en is de ziekte van de Gemeentebelangen. Destijds was er de nieuwe markt, met
“Italiaans porfier”. Het kostte veel geld, maar de stenen liggen nu nog steeds
meer los dan vast. Of het grote recreatie domein in de Kriekerij. (Dat licht zo
ongeveer naast de Bekaf) Dat is toen niet doorgegaan. Er waren verschillende
pogingen om een cultuurhuis te realiseren. Die liepen telkens spaak op de te
grote financiële uitdagingen. Vandaag is dat cultuurhuis, met behulp van wat fiscale
spitstechnologie dan toch gerealiseerd. Maar hoe dan ook moet de rekening vroeg
of laat betaald worden. Het gevolg is dat er nu geen geld is om Zorg Stekene
financieel uit nood te halen. Daardoor staat het nu te koop. Enfin, het wil
fuseren.
Waardoor kwam Zorg Stekene in de problemen? Inderdaad: door
prestigeprojecten: Buurtwerking waarvoor apart personeel voorzien is. Een
dienstencheque bedrijf, waarvoor men niet concurrentieel is, maar waarvoor de
gemeente al jarenlang bijpast. Zolang alles goed gaat blijft men bovendrijven,
maar men heeft geen reserves. En dan was er Covid en vandaag vindt men niet
voldoende geschoold personeel. Daardoor stonden kamers leeg en waren er geen
inkomsten. En nu is men dus virtueel failliet.
Fons zou zeggen: “Ze moesten niet méér doen dan goed
besturen. Geen prestigeprojecten.” En natuurlijk ook “Ze moeten met ulder
pueten uit de schuif blijven!”.
